Overgangen til demokrati er ikkje ein saumlaus prosess. Til tross for at kongen går av og innfører ein ny demokratisk æra gjennom ei folkeavstemming, er det ikkje alle som omfamnar skiftet med like stor entusiasme. Og for å setje det heile på spissen lagar regissør Dorji ein satirisk vri med ei kobling til eit anna land ganske høgt oppe på demokrati-indeksen. Filmen satiriserer elegant vondskapen knytt til vestleg innflyting, samtidig som han framhevar farane ved eit uvitande samfunn. Det blir elegant spøkt med vondskapen knytt til vestleg påverknad, samtidig som farane med eit uopplyst samfunn blir utfordra. Det blir ei gripande historie om ein av dei store overgangane i landets historie. Rett morosamt blir det når fleire strevar med det komplekse ved å skifte frå eit styresett til eit anna, samtidig som dei kjenner på at dei er usikre på om det nye eigentleg er betre enn det gamle. Sjeldan har kontrasten mellom det moderne og det tradisjonelle hatt eit meir behageleg bakteppe. Sjølv med fantastiske naturbilete er det den lune og morosame haldninga til dei mange fordelane ved demokratiet, og nokre fallgruver, som gjer denne historia til noko heilt spesielt. REGISSØR: Pawo Choyning Dorji (f. 1983) er ein bhutansks filmregissør, produsent og fotograf. Spelefilmdebuten hans (Skolen ved verdens ende, 2019) vart godt mottatt, der ein nominasjon til beste internasjonale spelefilm ved den 94. Oscar-utdelinga var eit høgdepunkt. Som diplomatson vart han fødd utanfor landets grenser, nærare bestemt Darjeeling i India. Både skule og utdanning har dermed vorte gjennomført både der, i heimlandet og USA. Før film vart leveveg gjennomførte han internasjonale studier og ein grad i buddhistisk filosofi.